Tijdens de tranceles van 3 juli sprak onder meer Lolly door Rosita heen: een meisje die boodschappen deelt met heel veel liefde en een kinderlijke onschuld. Ze beantwoordde ook 2 vragen van deelnemers.

Ik ben Lolly. En ik mag niet altijd praten, want soms is het ook zo dat zij mij wegdoet hier op de stoel omdat ze het stom vindt als ik ga praten. En dat is niet omdat ze niet van mij houdt, maar dat is omdat ze het gewoon stom vindt. 

Als zij praat dan hebben wij de controle, zoals jullie dat zo mooi zeggen. De controle over jullie hoofd.  En die controle is dan jullie onderbewustzijn die dan even aan de kant moet. 

En als je daar bent, dan kunnen we je als het ware vasthouden. Dan hoor je het wel dat er gesproken wordt, maar dan heb je het niet meer in de hand.

Mooi he?
Dat heb ik nu. 

Dus ik kan gewoon lekker blijven, tot die meneer zegt dat ik moet stoppen en dan is het tijd.

Vraag: Is iemand met alzheimer al gedeeltelijk bij jullie?

Nou, dat is waar. Je bent al gedeeltelijk bij ons, maar niet helemaal. 

Je bent met dat wat je slaapt soms bij ons. 

Dus dan weet je het niet meer.
Er is dan een gedeelte van je hoofd die gewoon op de automatische piloot gaat, die gaat gewoon door. Dus de automatische piloot die eet gewoon, en die drinkt gewoon en die maakt gewoon ruzie.

Je moet het zien als een hele grote ladenkast. Weet je wat dat is? Een kast met heel veel lades. En soms gaat de ene lade open als ze iets voelen en dan weten ze het niet echt, maar dan voelen ze het weer. 

En dan houden ze wel gewoon van jou, maar ze weten niet meer precies waarom. 

Dat komt dan omdat je hersenen een beetje weg kan brokkelen.

En de lades, die blijven altijd bestaan. De lades gaan nooit weg. 

Ook in onze wereld zijn de lades er gewoon nog en heb je gewoon nog herinneringen aan jullie wereld. En als je dan in onze wereld bent, kun je die laatste lades ook open doen. 

Dat is wat jouw moeder ook heeft.
Dan heeft je lichaam gewoon gezegd: ‘Doei! Ik stop ermee, klaar.’

Maar niet helemaal, want alleen je hoofd en je hersenen gaan dan als het ware brokkelen en de lades blijven nog bestaan, want je lichaam is nog gewoon goed. 

Ja, dat is mooi he?
En dan is het ook zo dat als je lichaam stopt, zeg maar als een auto die het niet meer doet, dan ben je gewoon weer in onze wereld en dan ben je gewoon weer hoe je altijd was. 

Dan is er niks meer aan de hand en heb je geen pijn meer. Maar mensen die dat hebben, wat jij zegt dat ene woord, zijn ook nog wel blij hoor. 

En dat is een beetje gek he? Want wij zien ze niet meer blij, maar ze zijn wel gewoon nog een beetje blij. Want als ze dan een laatje opendoen met ‘nu’ zijn ze gewoon blij met nu. 

Het is een beetje zo als kinderen op de kleuterschool. 

Die zijn soms ook gewoon blij met nu. 

En soms ook niet en dan gaan ze ruzie maken. 

Dus, ja ze kunnen dus al in onze wereld zijn, maar dat kunnen jullie ook. Alleen dat wat zij hebben hebben jullie niet, dus jullie hoofd is gewoon nog helemaal heel en jullie aardse stuk blijft heel erg aanwezig. En als je die ziekte hebt is dat niet meer zo. Dan ben je eigenlijk gewoon een soort robotje met herinneringen. Alleen het is in het lijf van of je moeder, of je vader en soms ook jonge mensen hebben dat.

En dan gaan we er heel goed voor zorgen. En dan zijn we er heel vaak om heen, ook geliefden. Want ze zeggen vaak dat ze geliefden zien en dat is ook zo. 

We kunnen gewoon wat makkelijker dichterbij komen omdat de sluier wat makkelijker op te tillen is. En dan kunnen we gewoon met ze praten.

Vraag: Wanneer gaat de liefde op aarde regeren?

Dat is een hele moeilijke vraag, maar dat geeft niet. Ik ga het wel gewoon doen. 

Nooit.
Nooit alleen. 

Dat kan toch ook helemaal niet, want dan zou je in de spirituele wereld zijn. 

In onze wereld is alleen maar liefde.

Jullie moeten hier gewoon blijven leven, ademhalen, ruzie maken en weer goed maken. Dat hoort erbij. Dat noem je met een heel moeilijk woord ‘dualiteit’. 

Dat betekent dat je zwart en wit hebt, yin en yang, zwarte zwaan en witte zwaan. 

Er zijn heel veel metaforen voor.

En dit betekent dat jullie hier zijn om te ervaren wat donkerte is in jezelf, om jezelf heen en bij de mensen om je heen. Dat betekent niet per se dat je de hele tijd boos hoeft te zijn, dat betekent dat als je boos bent de liefde weer terug moet komen. 

Dus eigenlijk betekent het dat je de ervaring op moet doen om het donker en licht in evenwicht te houden. Om dat dus samen te laten werken en er vriendjes mee te worden. 

Dus ook soms zeggen tegen je stomme stuk: nou ja, jij mag er ook wel wezen
En niet alleen tegen het mooie stuk, want als het alleen maar mooi zou wezen hoef je hier toch helemaal niet te zijn? Want zou je hier moeten doen als je die 2 dingen niet moet ervaren?

Nog iets heel belangrijks.
Letten jullie heel goed op? Want dat gebeurt namelijk niet zoveel en dat is de aarde verzorgen. Want daar maken jullie wel een beetje een zooitje van. Mag ik dat zeggen?

Dan hebben jullie weer bedacht dat alles op elektriciteit moet gaan..

Eerst was het dat jullie allemaal dingen uit de grond gingen halen: edelstenen, goud, kolen…

En edelstenen daar zijn jullie blij mee, daar gaan jullie over zitten wrijven, maar daar maken jullie wel de grond mee kapot. 

En nu heb je alles op elektriciteit en zijn er hele grote velden die alles dood maken om je heen en dan moeten we dat weer helemaal goedmaken. Want het is namelijk zo dat als je het aan de ene kant kapot gemaakt hebt, wij het aan de andere kant moeten herstellen. 

Dus zwart en wit.
Net zo goed als in jezelf: liefde en haat, alles hoort naast elkaar te zijn. 

Het is alleen de keuze dat je kiest voor liefde en als je dat doet, dan heb je gewonnen. 

Dan heb je het gewoon gewonnen. 

En dat kan soms even duren. Dat kan soms een heel leven duren en soms haal je het niet in het leven en dan zal je zien dat je in onze wereld je canvas krijgt en denkt: oei, oei, dat had ik beter moeten doen. 

Dus leef gewoon nu, maak goed wat goed te maken is, heb lief wat lief te hebben is en voor de rest kun je eigenlijk niet zoveel doen behalve ademhalen en ten volle leven.